ԵՄ-ն կրկին զիջել է իր սեփական արժեքները՝ իջնելով այն բարոյական բարձունքից, որը հաճախ պնդում է, որ զբաղեցնում է, գրում է OC Media-ն։

2003 թվականից ի վեր Իլհամ Ալիևի դինաստիական կառավարման ներքո գտնվող Ադրբեջանը մայրցամաքում մարդու իրավունքների և մամուլի ազատության ամենավատ խախտողներից մեկն է։ 

Կալլասի այցից հետո ԵՄ պաշտոնական հաղորդագրություններում ընդգծվում էր, որ «ԵՄ-ն Ադրբեջանի ամենամեծ առևտրային գործընկերն ու ամենամեծ ներդրողն է», ինչը ենթադրում է, որ հենց Ադրբեջանը պետք է հետևի ԵՄ արժեքներին՝ իրական քաղաքականության համար։

Սակայն, ամեն ինչ հակառակն է։ Տնտեսական տեսանկյունից այս գործընկերությունը փոխշահավետ է, բայց նաև ասիմետրիկ։

Մինչդեռ Եվրոպայում այս հարաբերությունների կողմնակիցները մատնանշում են Ադրբեջանի դերը որպես Կենտրոնական Ասիայի նավթի և գազի տարանցիկ ուղի, իսկ Իտալիան, Հունաստանը և Բուլղարիան, ինչպես խոստովանում են, կախված են ադրբեջանական գազից, Ադրբեջանն ինքնին կազմում է ԵՄ գազի ընդհանուր ներմուծման ընդամենը մոտ 3%-ը։ Ադրբեջանի համար ածխաջրածինները կազմում են արտահանման եկամուտների մոտ 90%-ը և ռեժիմի կայունության կենսական նշանակություն ունեն։ Քննադատները նշում են, որ Եվրոպան փաստացի մեկ ավտոկրատ մատակարարին փոխարինում է մեկ այլով։

ԵՄ-ն ասում է, որ դրանք «հարաբերություններ են, որոնք կզարգանան փոխադարձ հարգանքի հիման վրա», ինչը վկայում է Ադրբեջանի կարմիր գծերի, մասնավորապես՝ իր կողմից կարևորվող արժեքները անողոք կերպով ճնշելու ազատության մասին։