Sputnik Արմենիան պատմում է Հովհաննես Բաղրամյանի, Համազասպ Բաբաջանյանի, Սերգեյ Խուդյակովի (Արմենակ Խանփերյանց), Իվան Իսակովի (Հովհաննես Տեր-Իսահակյանի) և Սերգեյ Ագանովի (Օհանյան) մասին։
Հովհաննես Բաղրամյան
Հովհաննես Բաղրամյանը ծնվել էր Չարդախլու գյուղում։ Անդրկովկասյան թուրքերը հնուց հարձակումների էին ենթարկում այդ հայկական գյուղը։ Թշնամական միջավայրում պետք էր գոյատևել, այդ պատճառով տղաներին փոքր տարիքից սովորեցնում էին` պետք է պաշտպանեն իրենց ընտանիքն ու իրենց ժողովրդին։
Մի օր 14–ամյա Բաղրամյանը կռվեց հարևան գյուղի տղամարդկանցից մեկի հետ, որը գերազանցում էր թե՛ տարիքով, թե՛ կազմվածքով։ Եվ նա չընկրկեց այդ մարտի ընթացքում, թեև շատ կապտուկներ ստացավ։ Տարեցները հետո սկսեցին կատակել, որ «հենց այդ կռվի շնորհիվ նա դարձավ Խորհրդային Միության կրկնակի հերոս»։
Համազասպ Բաբաջանյան
Սերգեյ Խուդյակով
Սերգեյ Խուդյակովի (նույն ինքը Արմենակ Խանփերյանց) կյանքը լի էր հակասություններով ու անարդար մեղադրանքներով։ Ճիշտ է՝ նրան լիովին արդարացրին, բայց արդեն հետմահու. ԽՍՀՄ Գերագույն Խորհրդի նախագահության որոշմամբ 1965 թվականի հուլիսի 6-ի հրահանգով դատարանի որոշմամբ արդարացված Խուդյակովի ավիացիայի մարշալի զինվորական կոչումը վերականգնեցին, ինչպես նաև վերականգնեցին բոլոր պարգևները։
1945թ-ին Խանփերյանցը մասնակցեց Յալթայի գիտաժողովին. Ստալինը նրան իր հետ էր տանում որպես խորհրդական` ճկուն խելքի և ցանկացած իրավիճակից դուրս գալու յուրահատուկ ընդունակության համար: Հատկանշական է, որ և՛ Ռուզվելտը, և՛ Չերչիլը բարձր էին գնահատում Խանփերյանցի հմտությունը ավիացիայի հարցերում, ընդ որում` այն աստիճան, որ Ռուզվելտն անձամբ նրան նոր սպորտային ինքնաթիռ նվիրեց, որը, բնականաբար, միանգամից հանձնվեց պետությանը։
Իվան Իսակով
Սերգեյ Ագանով
Ինժեներական զորքերի մարշալ Սերգեյ Ագանովը (Օհանյան) միայն 1980 թվականին ուսադիրներ ստացավ, թեև անցավ ամբողջ պատերազմի միջով՝ սկսելով սակրավորային վաշտի հրամանատարի պաշտոնից։
Նա նաև առանձնահատուկ ներդրում ունեցավ Չեռնոբիլի վթարի հետևանքների վերացման միջոցառումների մշակման և իրականացման գործում։
